Βλέπουμε τον Σταυρό πολλές φορές με ανακούφιση, σκεπτόμενοι ότι ο Χριστός σταυρώθηκε,
αλλά εμείς είμαστε τυχεροί που δεν θα ζήσουμε κάτι τέτοιο γιατί θα απολαύσουμε μια ζωή που “Όλα θα μας πάνε καλά”. Άλλες φορές είμαστε αδιάφοροι ή Τον επικαλούμαστε όταν πονάμε και λέμε ότι περνάμε σταυρικά. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι σταυρώνονται αλλά κάθονται σε πολυθρόνα και άλλοι που ανεβάζουν άλλους σε Σταυρούς ως σταυρωτές και τύραννοι.
Βλέπουμε τον Σταυρό από απόσταση, στην ουσία τον φοβόμαστε.
Δεν φοβόμαστε τον πόνο αλλά την ευθύνη της αγάπης, διότι πονάει τον εγωϊσμό μας και είναι δύσκολο.
Όταν ερωτεύομαι και λέω στον άλλον “Είσαι τα πάντα για μένα” σημαίνει ότι πλέον δεν θα υπάρχω εγώ αλλά εσύ.
Θέλουμε να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να έχουμε πολλούς φίλους διότι βαθιά μέσα μας ψάχνουμε θύματα για να μας αγαπούν. Εμείς θέλουμε να αγαπήσουμε ; Θέλουμε να θυσιαστούμε ή ψάχνουμε υπηρέτες για να χαϊδεύουν τους δαίμονες μας; Θυσιάζεται μόνο όποιος αγαπά σφόδρα και όχι όποιος περιμένει να τον υπηρετούν. Σταυρός δεν είναι η εγκατάλειψη της ευθύνης αλλά η ανάληψη αυτής.
Γι΄ αυτό το Ιερό Μυστήριο του Γάμου θα έπρεπε να είναι σπάνιο και για λίγους. Με την έννοια ότι θέλει κότσια και τεράστια απόφαση να τσαλακωθείς , να θυσιαστείς, να αγαπήσεις και να πετάξεις στο καλάθι των αχρήστων το “ΕΓΏ” σου για κάποιον άγνωστο αλλά στην ουσία τέκνο του Θεού.
Ο Σταυρός είναι εκεί διότι μας περιμένει να ανέβουμε. Ο Σταυρός είναι εκεί για να τον αγκαλιάσουμε, να τον ασπαστούμε από αγάπη για τον άλλον. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε και στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού η πορεία μας είναι να μπορέσουμε να ανέβουμε στον Σταυρό για τους πάντες ακόμα και για τους εχθρούς.
Μας φορέσανε στη βάπτισή μας τον Σταυρό όχι σαν κόσμημα αλλά σαν σημείο πορείας ζωής. Η ζωή αυτή είναι μια πορεία σε έναν Γολγοθά, σε έναν Σταυρό που στο τέλος περιμένει μια πρόσκληση Αναστάσεως, ανοιχτή, με το όνομά μας, που έχει ήδη γραφτεί από την ημέρα που βαπτιστήκαμε. Με το σημείο του Σταυρού μπήκαν τα δαχτυλίδια στα χέρια μας και τα στέφανα στα κεφάλια μας ενώ στον Χορό του Ησαΐα το Ευαγγέλιο ήταν μπροστά για να ανοίγει δρόμους σωτηρίας.
Σε κάθε πόνο, δοκιμασία ή πειρασμό, ο Κύριος μας δείχνει τον Σταυρό και μας ρωτάει : “Θα ανέβεις;” στην απάντηση που θα δώσω βρίσκεται και το κλειδί της υπαρξιακής μου προοπτικής. Η πραγματική χαρά δεν έρχεται όταν κατεβαίνεις από τον Σταυρό διότι το κατέβασμα από τον Σταυρό ακολουθεί και κατέβασμα προς σκοτεινά υπόγεια. Όταν όμως ανεβαίνεις, ακολουθεί Ανάσταση και Ουρανός.
Σταυρός και αγάπη είναι έννοιες συνώνυμες και ταυτόσημες. Αν δεν Σταυρωθείς για τον άλλον δεν μπορείς πραγματικά να αγαπήσεις. Η πραγματική αγάπη δεν έχει ασφάλειες και δεδομένα, έχει ρίσκο, σταυρό και θάνατο για αυτό και “κοστίζει” ακριβά. Σ’ αγαπώ σημαίνει είμαι έτοιμος να πεθάνω για σένα.
Ο δρόμος της Αγιότητος , ο δρόμος της Σταυρικής αγάπης δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Καρφιά και αγκάθια η πορεία, αλλά Ανάσταση στον προορισμό.
Όταν στην πορεία της ζωής σου, σου έρθει Σταυρός μην τον κόψεις, ανέβα. Είναι ευκαιρία για θεραπεία και Ανάσταση.
Αυτό που πονάει όταν ανεβαίνεις στον Σταυρό δεν είναι το σώμα ούτε η ψυχή είναι το “ΕΓΩ” που σαν σπόρος μπαίνει στο χώμα και πεθαίνει και γεννιέται το τριαντάφυλλο της αγάπης και της αγιότητος. Τέτοιο λουλούδι ήταν και ο εκ δεξιών ληστής.
Aλλά ποιός μπορεί να μιλήσει για τον Σταυρό; Δεν είναι θεωρία αλλά εμπειρία. Σιωπάς και ανεβαίνεις. Σταυρός δεν είναι να μου πάρει ο Θεός τον πόνο αλλά να με βοηθήσει να τον περάσω πνευματικά καρποφόρα.
Ο Σταυρός δεν είναι για τους βολεμένους αλλά για τους ερωτευμένους…
Μια ζωή ένας Σταυρός δρόμος, μια αγκαλιά για τον άνθρωπο και ένα άλμα για τον Ουρανό.
π.Σπυρίδων Σκουτής
