Οι άνθρωποι που εξακολουθούν να νιώθουν θυμό προς τους γονείς τους, κουβαλούν ένα βάρος το οποίο ασυναίσθητα διαμορφώνει τη ζωή τους.
Ενώ είναι λογικό, κάποιες εμπειρίες της παιδικής ηλικίας να μας πονούν ακόμη, ο θυμός και η άρνηση να συγχωρήσουμε τους γονείς για τα λάθη τους, μας στερούν το παρόν και τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε το μέλλον που επιθυμούμε.
Ο θυμός μπορεί να μην εκδηλώνεται φανερά, ωστόσο εκφράζεται μέσα από αδιόρατες, μικρές συμπεριφορές που επηρεάζουν τις σχέσεις μας, την αυτοεκτίμησή μας, συνολικά την ευτυχία μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Ποιες είναι οι 8 συμπεριφορές που μαρτυρούν ότι ένας άνθρωπος εξακολουθεί να κουβαλά άλυτα θέματα με τους γονείς του. Η αναγνώριση των πιο ενδεικτικών συμπεριφορών, είναι αναγκαία για την υπέρβαση του πόνου και την απελευθέρωση από τις πληγές του παρελθόντος.
Οι άνθρωποι που εξακολουθούν να νιώθουν θυμό για τους γονείς τους, συνήθως εμφανίζουν 8 συμπεριφορές χωρίς να το καταλαβαίνουν
Προσπάθεια εξισορρόπησης με εργαλείο την ανεξαρτησία
Δυσκολία στη διαμόρφωση σχέσεων εμπιστοσύνης
Έλλειψη αυτοεκτίμησης
Αποφυγή συγκρούσεων
Δυσκολία στην έκφραση των συναισθημάτων
Δυσκολία στην αποδοχή της κριτικής
Τελειομανία
Αδυναμία συγχώρεσης
Προσπάθεια εξισορρόπησης με εργαλείο την ανεξαρτησία
Ένα κοινό χαρακτηριστικό των ατόμων που νιώθουν θυμό προς τους γονείς τους, είναι η έντονη ανάγκη τους για ανεξαρτησία. Όχι την υγιή ανεξαρτησία, την αυτοπεποίθηση, αλλά την υπεραναπλήρωση του κενού με όπλο την απόλυτη αυτονομία. Τα άτομα αυτά, με άλλα λόγια, επιμένουν να κάνουν τα πάντα, μόνα τους.
Σύμφωνα με την ψυχολογία, πρόκειται για έναν μηχανισμό άμυνας που απορρέει από τις τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, όπου ένιωθαν την απογοήτευση και την απουσία στήριξης από τους γονείς.
Η ανεξαρτησία είναι ο τρόπος τους ν’ ανακτήσουν τον έλεγχο, μια απόκριση στο συναίσθημα της αδυναμίας που βίωναν στα διαμορφωτικά χρόνια της ζωής.
Η υπερβολική έμφαση στην ανεξαρτησία, μπορεί να οδηγήσει στον άνθρωπο σε απομόνωση, αφού απορρίπτει τη στήριξη ή τη βοήθεια των άλλων, ακόμη και αν την έχει ανάγκη.
Δυσκολία στη διαμόρφωση σχέσεων εμπιστοσύνης
Γενικά, οι άνθρωποι που αισθάνονται θυμό προς τους γονείς τους, δυσκολεύονται να δημιουργήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης στην ενήλικη ζωή τους.
Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί διαρκώς ν’ αμφιβάλλουν για τα κίνητρα των ανθρώπων γύρω τους. Η δυσπιστία τους έχει ρίζες στα ανεπίλυτα ζητήματα με τους γονείς.
Έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα όπου οι υποσχέσεις δεν τηρούνταν και η εμπιστοσύνη τους προδίδονταν διαρκώς. Αυτό τους έχει οδηγήσει στο να περιμένουν την απογοήτευση από τους ανθρώπους, ακόμη και στην ενήλικη ζωή.
Μπορεί να χρειαστούν χρόνια ενδοσκόπησης και προσωπικής προσπάθειας ώστε να επιλυθούν οι δυσκολίες εμπιστοσύνης που συνδέονται με τη σχέση με τους γονείς.
Αναγνωρίζοντας το μοτίβο αυτό, γίνεται ευκολότερη η επίλυση των ζητημάτων εμπιστοσύνης και η καλλιέργεια ουσιαστικών σχέσεων. Απαιτείται συνειδητή και διαρκής προσπάθεια που όμως, αξίζει τον κόπο.
Έλλειψη αυτοεκτίμησης
Οι άνθρωποι που νιώθουν θυμό προς τους γονείς τους, χαρακτηρίζονται συχνά από έλλειμμα αυτοπεποίθησης.
Η έλλειψη αυτοεκτίμησης, ανάγεται στην ψυχολογική αρχή, σύμφωνα με την οποία η αυτοεκτίμηση διαμορφώνεται καθοριστικά από τους πρώτους φροντιστές μας. Όταν παραμελούνται οι συναισθηματικές ανάγκες ενός παιδιού, αυτό μεγαλώνει με την πεποίθηση ότι δεν είναι άξιο προσοχής ή αγάπης.
Η πεποίθηση αυτή εκφράζεται μέσα από το έλλειμμα αυτοεκτίμησης και στην ενήλικη ζωή. Τη σύνδεση ανάμεσα στη στοργή που λαμβάνει ένα παιδί και την αυτοεκτίμηση, επιβεβαιώνουν και σχετικές έρευνες.
Δηλαδή, άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου υπήρχε αγάπη, έχουν γενικά υψηλότερη αυτοεκτίμηση σε σχέση με εκείνους που αντιμετωπίζονταν με ψυχρότητα ή αδιαφορία από τους γονείς.
Αυτό τονίζει τη σημασία της αναγνώρισης και της επίλυσης των συναισθημάτων του θυμού, καθώς σχετίζεται άμεσα με την προσωπική μας αξία και συνολικά, την ευημερία μας.
Αποφυγή συγκρούσεων
Μία ακόμη συμπεριφορά που παρατηρείται συχνά σε ανθρώπους που δεν έχουν ξεπεράσει τον θυμό προς τους γονείς τους, είναι η αποφυγή των συγκρούσεων, ως κατάλοιπο μιας παιδικής ηλικίας όπου οι συγκρούσεις είχαν πάντα άσχημη έκβαση.
Έτσι, προτιμούν να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους, παρά να τα εξωτερικεύουν, ρισκάροντας να διασαλεύσουν το επιφανειακά ήρεμο κλίμα.
Δυστυχώς, η τάση αυτή οδηγεί σε μη υγιή μοτίβα σχέσεων, όπως είναι η συσσώρευση άλυτων ζητημάτων.
Οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι οι υγιείς συγκρούσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι των σχέσεων και πως η αποφυγή τους, μακροχρόνια, περισσότερο βλάπτει παρά ωφελεί.
Δυσκολία στην έκφραση των συναισθημάτων
Μία από τις πιο ενδεικτικές συμπεριφορές που μαρτυρούν ότι ένας άνθρωπος εξακολουθεί να αισθάνεται θυμό απέναντι στους γονείς του, είναι η δυσκολία στην έκφραση των συναισθημάτων.
Αρκετοί άνθρωποι μαθαίνουν, κατά την παιδική ηλικία να κρύβουν τα συναισθήματά τους, ειδικά αν οι γονείς τα διακωμωδούσαν, αν αδιαφορούσαν ή αν τιμωρούσαν για τα αρνητικά τους συναισθήματα.
Μερικοί άνθρωποι δεν μεγάλωσαν σε συναισθηματικά ασφαλές περιβάλλον και έμαθαν να κρύβουν την ευάλωτη πλευρά τους.
Γι’ αυτό εξακολουθούν να κουβαλούν αυτόν τον μηχανισμό προστασίας και στην ενήλικη ζωή, δείχνοντας απόμακροι ή αδιάφοροι.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι αδιαφορία, αλλά μηχανισμός προστασίας από την απαξίωση των συναισθημάτων ή την απόρριψη.
Δυσκολία στην αποδοχή της κριτικής
Η κριτική είναι δύσκολη για τον καθένα. Σε ορισμένους μάλιστα, η κριτική μπορεί να είναι πλήγμα για την αυτοεκτίμησή τους.
Δεν είναι δύσκολο η κριτική να ερμηνευτεί ως προσωπική επίθεση.
Οι άνθρωποι που δεν έχουν καταφέρει να συγχωρήσουν τους γονείς τους, μπορεί ν’ αντιδράσουν έντονα και αμυντικά ακόμη στα πιο μικρά σχόλια.
Η αντίδρασή τους μπορεί να μην έχει καθόλου να κάνει με το ίδιο το σχόλιο, αλλά να είναι άμυνα στη διαρκή κριτική που δέχονταν ως παιδιά.
Συν τω χρόνω, πρέπει να μάθουν να διαχωρίζουν την προσωπική τους αξία από την κριτική και ν’ αποδεχτούν το γεγονός ότι όλοι κάνουν λάθη.
Είναι μια αδιάλειπτη διαδικασία, αλλά αναγκαία για τη δυνατότητα αποδοχής της κριτικής με υγιή τρόπο.
Τελειομανία
Μία ανεπαίσθητη συμπεριφορά, χαρακτηριστική των ανθρώπων που εξακολουθούν να νιώθουν θυμό προς τους γονείς τους, είναι η τελειομανία.
Στους ανθρώπους αυτούς, η τελειομανία εκφράζει τον βαθιά ριζωμένο φόβο του λάθους.
Οι άνθρωποι αυτοί, μπορεί να έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον διαρκούς επίκρισης, όπου τα λάθη επικρίνονταν σκληρά ή με γονείς που είχαν μη ρεαλιστικές προσδοκίες.
Ως αποτέλεσμα, έχουν τάσεις τελειομανίας, πασχίζοντας αδιάλειπτα να είναι άψογοι, στην προσπάθειά τους ν’ αποφύγουν την κριτική ή την απόρριψη.
Η ανάγκη για το τέλειο, οδηγεί τους ανθρώπους σε υπερβολικό στρες, εξουθένωση, δημιουργεί ένα διαρκές αίσθημα ανεπάρκειας.
Αδυναμία συγχώρεσης
Η πιο σημαντική και ενδεικτική συμπεριφορά των ανθρώπων που εξακολουθούν να είναι θυμωμένοι με τους γονείς τους, είναι η αδυναμία να συγχωρούν.
Δεν μπορούν να απαλλαγούν από το παρελθόν, να ξεπεράσουν την προδοσία, όχι μόνο των γονιών τους, αλλά όλων των σχέσεων στη ζωή τους.
Η συγχώρεση είναι ένας ισχυρός τρόπος απαλλαγής από το συναισθηματικό τραύμα. Συγχώρεση δεν σημαίνει λήθη ή εκλογίκευση του λάθους ή του άδικου αλλά απελευθέρωση από τα δεσμά του θυμού και της πίκρας.
Η συγχώρεση ξαναδίνει στον άνθρωπο τον έλεγχο του αφηγήματος της ιστορίας του και τη δύναμη να ορίσει το μέλλον του.
Η συγχώρεση ωφελεί πρώτα τον άνθρωπο που την καταφέρνει, του χαρίζει ηρεμία και ηθική ανωτερότητα.
Τελικές σκέψεις: Το ταξίδι της αυτογνωσίας
Η αναγνώριση των πραγματικών συναισθημάτων προς τους γονείς, είναι ένα καθοριστικό βήμα για την επίλυση των ζητημάτων που εξακολουθούν να σας βαραίνουν.
Ενώ είναι λογικό, ορισμένα τραύματα από το παρελθόν να εξακολουθούν να σας πονούν, η αδυναμία της απελευθέρωσης από αυτά μακροπρόθεσμα σας δημιουργεί περισσότερο πόνο.
Μέσα από την αναγνώριση των παραπάνω μοτίβων, θα μπορέσετε να κάνετε ένα πρώτο βήμα προς την απαλλαγή από τον θυμό που σας κρατά εγκλωβισμένους.
Αφήνοντας πίσω το χρόνιο, πικρό συναίσθημα του θυμού και της πίκρας, θα μπορείτε να χαρείτε μια πιο ικανοποιητική και γεμάτη ζωή.
