Μέσα από τα καθημερινά προβλήματα της ζωής, κάποτε απλά και κάποτε συγκλονιστικά, ξεπροβάλλουν οι γιορτές της Εκκλησίας. Οι Δεσποτικές (για το Δεσπότη Χριστό, τον Κύριο) και οι Θεομητορικές (για τη Μητέρα του Θεού), ασφαλώς, έχουν μιαν άλλη βαρύτητα. Στο βάθος μας δείχνουν πώς πρέπει να ζήσουμε για να έχει η ζωή μας χαρά και ομορφιά.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Στις Δεσποτικές γιορτές η σπουδαιότερη είναι το Πάσχα και στις Θεομητορικές η Κοίμηση-Μετάσταση. Και στις δύο τονίζεται το τέλος της ζωής Τους, που στην πραγματικότητα είναι συνέχεια ένδοξη και λαμπρή. Προηγείται, βέβαια, η περίοδος του πόνου, της δοκιμασίας, του θανάτου.
Η ζωή της Παναγίας υπήρξε απλή, ταπεινή, αθόρυβη. Στη φαινομενική ανυπαρξία Της κρυβόταν η Ζωή του κόσμου. Στη σιωπή Της κυοφορείται ο Λόγος. Όλα τα μεγάλα γίνονται χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όλοι οι μεγάλοι, που ευεργέτησαν τους άλλους με την παρουσία και τα έργα τους, επιδίωκαν το «λάθε βιώσας».
Η ταπείνωση της Παναγίας φαίνεται από τη συγκατάθεσή της να γίνει Μητέρα του Θεού, λέγοντας στον Αρχάγγελο Γαβριήλ «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», χωρίς ταπεινολογίες και αναλύσεις του μυστηρίου.
Η παρθενία της Παναγίας πριν, κατά και μετά τον τόκο, την καθιστά αειπάρθενο και συγχρόνως το πρότυπο της παρθενίας: αφιέρωση ψυχή τε και σώματι στον εραστή της καρδίας της, τον Κύριο και Θεό της. Μια παρθενία που έχει πληρότητα, χωρίς καταπίεση και κομπλεξικά ξεσπάσματα.
Η αγάπη της Παναγίας ξεχειλίζει, αιώνες τώρα, σε όλη την οικουμένη. Ως μάνα όλου του κόσμου σκεπάζει και προστατεύει τον κόσμο, από ορατούς και αοράτους εχθρούς, αθόρυβα και ουσιαστικά, καθώς μαρτυρείται από την εμπειρία των ανθρώπων. Η «αγία σκέπη» Της καλύπτει προσωπικά ή συλλογικά όποτε και όσους Εκείνη κρίνει αναγκαίο.
Βέβαια, όλα τα πιο πάνω για να γίνουν κατανοητά χρειάζεται να έχουμε το πνεύμα της Παναγίας, δηλαδή το Αγιοπνευματικό και Εκκλησιαστικό. Γιατί Εκείνη όπως ο Υιός της και οι Άγιοι, ζώντας την Εκκλησία ως τρόπο κι όχι ως τόπο, ζήσαν τον κόσμο του Θεού, πού ’ναι κόσμος ταπείνωσης και αγάπης, πο φέρνει ομορφιά, χαρά, πληρότητα.
Κι ακόμα, είναι αναγκαίο να δεκτούμε ότι ο καθένας μας κατανοεί στο σημείο που αντέχει, που θέλει, που αναζητεί. Το «ου πάντων η πίστις» δεν καθορίζεται από το Θεό που «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι» αλλά από τον άνθρωπο που δεν αφήνεται στη Χάρη.
Η Παναγία υπάρχει ως ζωντανή παρουσία «εν ουρανώ και επί γης». Πιο πολύ έγινε «μετά θάνατο ζώσα», πιο δυναμικά είναι κοντά μας ως Μάνα, ως θαλπωρή και προστασία. Η κοίμησή της δεν φέρνει θλίψη. Η γιορτή του Δεκαπενταυγούστου γίνεται για τους Χριστιανούς πηγή ευφροσύνης, πανήγυρης, χαράς. Δεν είναι ουσιαστικό για μας που ζούμε τα καθημερινά προβλήματα;
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
