Θαύματα μετά την κοίμηση του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη
Όταν χτίζαμε το σπίτι μας – διηγήθηκε η κυρία Μαρία Κ. – βρισκόμασταν σε μεγάλη οικονομική δυσκολία.
Ήθελα να γράψω στον π. Ιάκωβο για να προσευχηθή. Όμως εκοιμήθη και δεν πρόλαβα. Λυπήθηκα πολύ.
Ένα πρωί στην προσευχή μου, που τον θυμήθηκα, είπα: «Πάτερ Ιάκωβε, κι από κει μπορείς να μας βοηθήσης…».
Το ίδιο πρωινό κάποιο συγγενικό μας πρόσωπο μας κατέθεσε στην Τράπεζα ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, χωρίς να το ζητήσωμε και χωρίς να περιμένωμε. Μας είπε ότι εκείνο το πρωί αισθάνθηκε έντονα να κάνη αυτή την κίνηση.
Μου έλεγε ο π. Σεραφείμ (μοναχός της Μονής) – διηγήθηκε ο π. Γεώργιος Αυθίνος – ότι ήρθε στο Μοναστήρι τους μετά την κοίμηση του Γέροντα ένας νέος αγένειος. Ο π. Σεραφείμ του έδειξε τον τάφο του γέροντος Ιακώβου και του είπε να πη πάνω από τον τάφο το πρόβλημά του.
Σε λίγους μήνες επέστρεψε στο Μοναστήρι γεμάτος μαύρα πυκνά γένεια.
Ο άγιος γέροντας Ιάκωβος συμπονούσε τους αγένειους και πολλούς είχε βοηθήσει, γιατί και εκείνος ήταν αγένειος στη νεότητά του και με προσευχή απόκτησε αυτή την ωραία γενειάδα που είχε.
Θαύματα μετά την κοίμηση του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη
Είχα μια μεγάλη έγχρωμη φωτογραφία του π. Ιακώβου κορνιζαρισμένη στο δωμάτιό μου κι έκανε εντύπωση και στον πατέρα μου. Αυτή η φωτογραφία στα 40 του Γέροντα μου μίλησε με την φωνή του, για την λύση ενός προβλήματος που δεν μπορώ να αναφέρω.
Αργότερα σε κάποιο οικοτροφείο, ένας αλλοδαπός συμφοιτητής σπανός, με παρακάλεσε πολύ να του την χαρίσω. Την χάρισα κι έγραψα πίσω κι αφιέρωση με ευχή να μοιάση του Γέροντα. «Θέλω να με βοηθήση», μου είπε, «για να βγάλω γένεια, γιατί θα γίνω κληρικός· τον ευλαβούμαι ως άγιο».
Πριν 2-3 χρόνια αυτός ο συμφοιτητής μου ήλθε στην Ελλάδα ως Επίσκοπος, και αυτοί που τον είδαν, μου είπαν ότι έχει γένεια.
(Μαρτυρία Ανωνύμου)
Το καλοκαίρι του έτους 2001 – διηγήθηκε ανώνυμος ιερεύς – είχαμε πάει με την πρεσβυτέρα να εξομολογηθούμε στον π. Κύριλλο, στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ. Η πρεσβυτέρα είχε συνηθίσει να φορά παντελόνι και θεωρούσε αδιανόητο να μην το φορά.
Στο Μοναστήρι βέβαια φορούσε φούστα και κανείς δεν γνώριζε ότι φοράει παντελόνι. Μετά το Απόδειπνο καθίσαμε δίπλα στον τάφο του γέροντος Ιακώβου. Ήλθε σε λίγο κοντά μας ένας ιερέας φιλοξενούμενος από χωριό της Β. Ευβοίας.
Άρχισε να μας μιλά λέγοντας ότι δεν επιτρέπεται μία πρεσβυτέρα να φορά παντελόνι, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι η σύζυγος του ιερέα πρέπει να είναι και να την λένε κυρά-παπαδιά, τονίζοντας ιδιαίτερα το κυρά. Ακούσαμε τα λόγια του πιστεύοντας βαθειά μέσα στην καρδιά μας ότι προέρχονται από τον γέροντα Ιάκωβο, στον τάφο του οποίου καθόμασταν προσευχόμενοι, εκείνη την ώρα. Αμέσως τότε η πρεσβυτέρα πήρε την απόφαση να μην ξαναφορέση παντελόνι.
Διπλό το θαύμα. Πρώτον η αποκάλυψη από τον ιερέα ότι φοράει παντελόνι και δεύτερο και δυσκολώτερο η απόφασή της να μην το ξαναφορέση.
Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες), σελ. 301, 305. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
