Blog

Κι αυτή η νύχτα με Πανσέληνο, πόσο πιο όμορφη θα ‘τανε αν ήσουν εδώ!

Κλεοπάτρα Μπράιτ

Βράδιασε και εγώ στέκομαι στο παράθυρο του δωματίου να χαζεύω τον σκοτεινό ουρανό που φωτίζεται από την Πανσέληνο.

Το φεγγάρι, όταν είναι γεμάτο, έχει μια εξωπραγματική ομορφιά και κάτι τέτοιες νύχτες το νιώθω πιο κοντά μου, του δίνω όνομα. Απευθύνομαι σε αυτό, αφού είναι η μόνη συντροφιά μου.

Απόψε όμως συνέβη κάτι διαφορετικό. Με ρώτησε για σένα…

Μα τι να του πω; Είναι τόσα αυτά που νιώθω, ανάμεικτα τα συναισθήματα. Με ρώτησε τι κάνεις, αλλά σ’ αυτό δεν έχω καμία απάντηση. Από τη μία εύχομαι να είσαι καλά. Από την άλλη όμως, ένα μέρος μου δε θέλει να είσαι. Θέλει να υποφέρεις μακριά μου. Να πονάς όσο πονάω εγώ, να μένεις και εσύ ξάγρυπνος/η τα βράδια.

Τα αστέρια με ρωτούν αν υπάρχει κάποιο άλλο άτομο στη ζωή σου. Κάποιος/α που να χαρίζει το χαμόγελο στο πρόσωπό σου, όπως έκανα εγώ κάποτε. Τότε που με αγαπούσες. Ξέρω πως σε όποια αγκαλιά και να βρεθείς, θα χαρίζεις ευτυχισμένες στιγμές ακόμα κι αν μέσα σου επικρατεί σκοτάδι.

Εμένα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι αν όποτε αντικρίζεις το φεγγάρι, το πρώτο άτομο που έρχεται στο μυαλό σου είμαι εγώ. Όμως διστάζω, δεν ξέρω πώς να ρωτήσω. Και τότε η πανσέληνος, σαν να διάβασε την σκέψη μου, με ρωτά αν θα σε ξεχάσω ποτέ. Μπορώ να ξεχάσω ό,τι άφησα στο παρελθόν, αλλά ποτέ το πώς με έκανες να νιώσω. Της απαντάω πως έχω ξεχάσει όλους όσους με πλήγωσαν, αλλά παρόλο που έχει περάσει τόσο καιρός, με σένα αυτό μου είναι αδύνατον.

Ούτε το φεγγάρι μπορεί να σε ξεχάσει, γιατί πάντα είναι γεμάτο όταν μου λείπεις.

Ο ουρανός με ρωτά αν ποτέ θα καταφέρω να σε πλησιάσω. Για άλλη μια φορά, δεν έχω απάντηση ή ίσως και να

φοβάμαι την απάντηση. Φοβάμαι πως η απάντηση θα φέρει στη μνήμη μου τη φωνή σου. Δε θέλω να ακούω τη

φωνή σου, δεν αντέχω το οτιδήποτε μου θυμίζει πως δεν είσαι πια δικός μου άνθρωπος. Φοβάμαι μήπως σε

ερωτευτώ ξανά.

Αναρωτιέμαι αν ποτέ επιτέλους η μορφή σου θα σταματήσει να με στοιχειώνει μέχρι το ξημέρωμα. Μερικές φορές νιώθω τις νύχτες μου μοναχικές και χρειάζομαι κάποια συντροφιά. Μα όποτε έρχεται κάποιος που δεν είναι εσύ, τότε η νύχτα γίνεται ακόμα πιο ψυχρή και το φεγγάρι εξαφανίζεται.

Πλέον είμαι σίγουρος/η ότι είμαι καταδικασμένος/η να περνάω τα βράδια με την σκέψη μου στις στιγμές που μοιραστήκαμε. Η νύχτα δεν φτιάχτηκε για να την περνάς δίχως συντροφιά, τα αστέρια δεν είναι φτιαγμένα για να λάμπουν πάνω από ραγισμένες καρδιές. Η Πανσέληνος δε είναι για να κρύβεται πίσω από τα σύννεφα.

Η νύχτα ποθεί την αγάπη και την οικειότητα, η νύχτα χρειάζεται δύο ψυχές που συνδέονται μεταξύ τους με την ομορφιά της, ενώ ο ένας παρηγορεί τον άλλον για να ξεχάσει τα προβλήματα της ημέρας.

Και πραγματικά νιώθω πως η νύχτα συνωμοτεί για να μην προχωρήσω με τη ζωή μου μέχρι να γυρίσεις πίσω σε μένα.

Είναι μεσάνυχτα και εσύ λείπεις. Το μόνο που μπορώ να ζητήσω από τη νύχτα είναι να με αφήσει να κοιμηθώ και να σε φέρει στα όνειρά μου. Ίσως έτσι, μια από εκείνες τις νύχτες να γίνουν τα όνειρά μου πραγματικότητα. Ίσως το φεγγάρι να σταματήσει να με ρωτάει για σένα, γιατί θα βρίσκεσαι δίπλα μου.

Δε μπορώ να αποδεχτώ ότι ξόδεψα τόσο την ψυχή μου για ένα τίποτα. Ακόμη θυμάμαι την τελευταία μας φορά. Μου είπες να γυρίσω σπίτι και σου απάντησα πως είναι αδύνατον. Εσύ είσαι το σπίτι μου. Κάποια βράδια ψιθυρίζω στον εαυτό μου:

• Έφυγες, τελείωσα, μη γυρίσεις. Ποτέ ξανά. Δεν έχει μείνει κάτι εδώ για σένα. Να θυμάσαι μόνο κάτι. Θα έρθει η στιγμή που θα κλείνεις τα μάτια σου, θα προσπαθείς να κοιμηθείς, να ηρεμήσεις, να διώξεις κάθε έγνοια και στεναχώρια. Εκεί θα αναζητάς τα μάτια μου.
• Και εκεί έρχεται η πανσέληνος να μου θυμίζει το πόσο κοροϊδεύω τον εαυτό μου, πόσο θέλω να ξεγελάω τα συναισθήματά μου.

  Η αυριανή νύχτα δε θα μοιάζει σε τίποτα με αυτήν. Φτάνει πια, κουράστηκα. Κλείνω τα μάτια μου. Όλοι μου λένε να πάω εκεί που με αγαπάνε. Στο τέλος θα γυρνάω όμως εκεί που αγαπάω κι ας γίνει θρύψαλα η ψυχή μου.

•  

  

  Καλή πανσέληνο, μάτια μου. Κι όταν αντικρίσεις το ολόγιομο φεγγάρι, θυμήσου τα βράδια που έκαιγα από έρωτα όταν σε κοιτούσα…

πηγή