27 Απριλίου Των Αγίων Συμεών συγγενούς του Κυρίου, Ιωάννου Ηγουμένου Μονής των Καθαρών, Ποπλίωνος, Ευλογίου, Λολλίωνος
Τω αυτώ μηνί ΚΖ’, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Συμεών συγγενούς, ήτοι αδελφού του Κυρίου, Επισκόπου Ιεροσολύμων.
Αδελφά πάσχεις Συμεών τω Κυρίω,
Ξύλω κρεμασθείς ως αδελφός Κυρίου.
Εν ξύλω εβδομάτη Συμεών πάγη εικάδι μακρώ.
Ούτος ήτον υιός Ιωσήφ του Μνήστορος, ένας από τους τέσσαρας υιούς, οπού εγέννησε με την προτέραν αυτού γυναίκα, Ιάκωβον δηλαδή και Ιωσήν και Ιούδαν και Σίμωνα, τουτέστι τούτον τον Συμεών.
Επειδή το Σίμων, είναι υποκοριστικόν όνομα του Συμεών. Ούτω γαρ και ο Απόστολος Πέτρος και Σίμων λέγεται και Συμεών εν τη αρχή της Καθολικής δευτέρας του Επιστολής. Τούτον λοιπόν τον Συμεών ή Σίμωνα, οικειοποιήθη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός, και εκαταδέχθη να ονομάζεται αδελφός αυτού κατά σάρκα, καθότι ο Ιωσήφ ενομίζετο μόνον πατήρ του. Αυτός έχρισε τούτον και Ιερέα δια να κηρύττη την επί γης αυτού παρουσίαν.
Μετά γαρ τον αδελφόθεον Ιάκωβον, έγινεν ούτος δεύτερος Πατριάρχης των Ιεροσολύμων. Όθεν επάλαισεν ο αοίδιμος με πολλούς πόνους και ιδρώτας ως ποιμήν αληθινός, και εποίμανε τον θρόνον των Ιεροσολύμων ως γνήσιος μαθητής Χριστού και όχι ως μισθωτός.
Αφ’ ου δε εκατασκεύασε τον εαυτόν του ναόν του Αγίου Πνεύματος, κατεκρήμνισε τους ναούς των ειδώλων, και τους πεπλανημένους Έλληνας και Ιουδαίους εις το φως της θεογνωσίας ωδήγησε. Και πολλά και διάφορα βάσανα υπομείνας δια την του Χριστού πίστιν, τελευταίον εσταυρώθη, ώντας χρόνων εκατόν είκοσι, και ούτως από τον σταυρόν, ανέβη προς τον υπ’ αυτού ποθούμενον Χριστόν, ίνα λάβη τον της δόξης αμάραντον στέφανον, επί της βασιλείας Τραϊανού εν έτει Ϟη’ [98] (1).
(1) Κατά δε την τριακοστήν του Ιουνίου γράφεται, ότι ο Συμεών ούτος ονομάζεται και Κλεόπας, και ότι επειδή ήτον συγγενής του Κυρίου, δια τούτο εκαταδικάσθη από τον βασιλέα Δομετιανόν εν έτει πβ’ [82], να πίη φαρμάκι, το οποίον εύγαλαν από σκορπίους, οφίδια, φαλάγγια, και άλλα φαρμακερά θηρία, δεν έπαθεν όμως κανένα κακόν. Άλλος δε είναι ούτος από τον Σίμωνα τον Απόστολον, τον καλούμενον Ζηλωτήν, όστις εορτάζεται κατά την δεκάτην Μαΐου.
Ούτος μεν γαρ λέγεται υιός του Κλεόπα, και της Μαρίας της πρώτης εξαδέλφης της Παναγίας, κατά τον Δοσίθεον, και είναι Ναζαρινός, εκείνος δε είναι Καναναίος. Μετά την άλωσιν δε της Ιερουσαλήμ την υπό Τίτου γενομένην, πάλιν επανελθόντες οι πιστοί εις την Αγίαν Σιών, εκατάστησαν δεύτερον Επίσκοπον Ιεροσολύμων, τον Συμεώνα τούτον. Ανεχώρησε δε και ούτος μετά των Χριστιανών εις την Πέλλαν, επειδή όσοι έμειναν εις τα Ιεροσόλυμα, εφονεύθησαν από τον στρατηγόν Κέστιον Φλώρον.
Λέγουσι δε, ότι όταν εσταυρώθη αυτός από τον υπατικόν Αττικόν επί Τραϊανού, ήτον εκατόν είκοσιν ετών. Όθεν πολλοί συμπεραίνουν, ότι ούτος ήτον γεγεννημένος προ του Χριστού χρόνους δέκα. (Όρα σελ. 5 της Δωδεκαβίβλου.) Επατριάρχευσε δε χρόνους εικοσιέξ, ή κατ’ άλλους εικοσιτρείς. Ο δε Νικηφόρος ο Κάλλιστος εις το τρίτον της Ιστορίας του λέγει, ότι ο Συμεών ούτος ήτον υιός του Κλωπά, ή Κλεόπα, και ανεψιός του Χριστού.
Επειδή τον Κλωπάν αδελφόν του Ιωσήφ, ο Ηγήσιππος ιστορεί, κατά τινας γαρ η γενεαλογία αυτών ούτως έχει. Κλεόπας (όστις και Αλφαίος εκαλείτο) και Ιωσήφ ο Μνήστωρ, ήτον αδελφοί. Η Παρθένος Μαρία και η άλλη Μαρία η γυνή του ρηθέντος Κλεόπα ή Αλφαίου, ήτον αδελφαί, ή πρωτεξάδελφαι. Από τον Κλεόπαν λοιπόν και την σύζυγόν του Μαρίαν, εγεννήθη ο ελάσσων Ιάκωβος, ήτοι ο Αδελφόθεος, και ο Συμεών και Ιούδας, ο επικληθείς Θαδδαίος. Ώστε αυτοί ήτον ανεψιοί της Παρθένου και του Ιωσήφ, του δε Χριστού ήτον πρωτεξάδελφοι. Και όρα την Εκατονταετηρίδα, σελ. 233, και τον Δοσίθεον ανωτέρω. Άλλοι όμως γενεαλογούσιν αυτόν άλλως, ως είπεν ανωτέρω ο Συναξαριστής.
27 Απριλίου Των Αγίων Συμεών συγγενούς του Κυρίου, Ιωάννου Ηγουμένου Μονής των Καθαρών, Ποπλίωνος, Ευλογίου, Λολλίωνος
*
Τη αυτή ημέρα του Οσίου Πατρός ημών και Ομολογητού Ιωάννου, Ηγουμένου Μονής των Καθαρών.
Παθών καθαρθείς ω Ιωάννη μάκαρ,
Μονής προέστης των Καθαρών εικότως.
Ούτος ο μακάριος Ιωάννης ήτον από την Ειρηνούπολιν, η οποία ήτον μία από τας δέκα πόλεις της εν τη κοίλη Συρία ευρισκομένης Δεκαπόλεως, εξ ων ήτον και η Καισάρεια της Φιλίππου, και η Καπερναούμ, και η Τιβεριάς, αι εν τοις ιεροίς Ευαγγελίοις αναφερόμεναι. Εχρημάτισε δε υιός γονέων Χριστιανών και θεοφιλών, Θεοδώρου και Γρηγορίας ονομαζομένων, ακμάζων κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου και Ειρήνης των βασιλέων, εν έτει ψπ’ [780]. Όταν δε έγινε χρόνων εννέα, άναψεν από τον προς Θεόν πόθον και επήγεν εις Κοινόβιον και εκουρεύθη Μοναχός.
Και επειδή ήτον πρόθυμος εις τας διακονίας και ταπεινός και υπήκοος, δια τούτο ηγαπήθη από τον διδάσκαλον και γέροντά του, μαζί με τον οποίον επήγεν εις την αγίαν και Οικουμενικήν Εβδόμην Σύνοδον, την συγκροτηθείσαν το δεύτερον εν Νικαία, κατά το έτος ψπγ’ [783]. Και από την Νίκαιαν επήγεν εις Κωνσταντινούπολιν. Και ο μεν γέρωντάς του, έγινεν Ηγούμενος και Αρχιμανδρίτης του Μοναστηρίου του Δαλμάτου. Ο δε Όσιος ούτος Ιωάννης, έγινε μεγαλόσχημος και Ιερεύς, και απεστάλθη από τον βασιλέα Νικηφόρον τον Πατρίκιον τον μετά την Ειρήνην βασιλεύσαντα εν έτει ωβ’ [802], Ηγούμενος εις το Μοναστήριον το ονομαζόμενον των Καθαρών. Και επειδή εποίμανε την του Χριστού ποίμνην θεαρέστως και αποστολικώς χρόνους δέκα και ολίγον παράνω, δια τούτο ηγαπήθη από κάθε άνθρωπον.
Όταν δε έμελλε να ακολουθήση πειρασμός παγκόσμιος εις την Εκκλησίαν του Χριστού, δια την αίρεσιν των Εικονομάχων, τότε απεκαλύφθη παρά Θεού εις τον μακάριον τούτον ο ρηθείς πειρασμός. Όθεν συνάξας όλην την αδελφότητα του Μοναστηρίου, ενουθέτησε και εδίδαξεν αυτούς τα πρέποντα. Έπειτα λέγει προς αυτούς, γρηγορείτε και προσέχετε πατέρες και αδελφοί, δια να μη κλεφθήτε από τον Διάβολον, και αρνηθήτε το να προσκυνήτε τας σεπτάς και αγίας εικόνας, διότι εμένα δεν θέλετε με ιδήτε πλέον εις την παρούσαν ζωήν.
Εις καιρόν δε οπού ταύτα έλεγεν, ήλθον μερικοί απεσταλμένοι από τον εικονομάχον Λέοντα τον Αρμένιον τον βασιλεύσαντα εν έτει ωιγ’ [813], οίτινες διεσκόρπισαν όλους τους Μοναχούς, και τα υπάρχοντα του Μοναστηρίου εμοίρασαν, πέρνοντες δε τον Άγιον σιδεροδέσμιον, τον έφερον εις το Βυζάντιον, αφήσαντες να διαρπαγούν τα επίλοιπα πράγματα του Μοναστηρίου από τον ένα και από τον άλλον.
Παρασταθείς λοιπόν ο Άγιος εις τον βασιλέα, ωνόμασεν αυτόν χωρίς εντροπήν, αλιτήριον και άθεον και άλλα πολλά ονόματα δύσφημα, καθώς αυτώ έπρεπε, και καταβροντήσας εις το παλάτιον, άναψε τον θυμόν του τυράννου, όστις έδειρε δυνατά τον Άγιον με τα βούνευρα. Ο δε Άγιος έχαιρε, πως εδέρνετο δια τον Χριστόν. Έπειτα εφυλακώθη εις ένα μετόχιον του Μοναστηρίου του τρεις ολοκλήρους μήνας, και από εκεί εξωρίσθη εις ένα κάστρον, ονομαζόμενον Πενταδάκτυλον, ευρισκόμενον εις την χώραν της Λάμπης (2). Εκεί λοιπόν έδεσαν τους πόδας του με αλύσεις σιδηράς, και έβαλον αυτόν εις φυλακήν μήνας δεκαοκτώ.
Είτα έφεραν αυτόν πάλιν εις Κωνσταντινούπολιν και επαράστησαν γυμνόν έμπροσθεν του τυράννου. Αφ’ ου δε ο Άγιος ελάλησε πολλά και εφιλονείκησε με τον τύραννον περί των αγίων εικόνων, παρεδόθη εις τον τότε αναξίως πατριαρχεύσαντα Ιωάννην τον μάντιν (3), ο οποίος έδειξε πολλά δεινά κατά του Αγίου τούτου, και εις πολύν καιρόν άφησεν αυτόν να αποθάνη από την πείναν και δίψαν. Έπειτα επαράστησεν αυτόν πάλιν εις τον βασιλέα, ο δε βασιλεύς απέστειλε τον Άγιον εις το κάστρον το ονομαζόμενον Κριόταυρον των Βουκελλαρίων, και εκεί τον εφυλάκωσαν μέσα εις μίαν στενήν και σκοτεινήν φυλακήν δύω ολοκλήρους χρόνους.
Όθεν από την πολλήν κακοπάθειαν, κατεξηράνθη μεν ο αοίδιμος, όλα όμως τα υπέμεινεν ευχαρίστως. Αφ’ ου δε εσφάγη Λέων ο Αρμένιος, και εβασίλευσεν αντί αυτού Μιχαήλ ο Τραυλός ο και αυτός εικονομάχος ων, εν έτει ωκ’ [820], ο του βασιλέως Θεοφίλου πατήρ, τότε κατ’ αρχάς της βασιλείας του ανεκάλεσε τους ευρισκομένους εις την εξορίαν. Όθεν ελευθερώθη και ο Άγιος ούτος από την εξορίαν και ήλθεν έως εις την Χαλκηδόνα, μη συγχωρηθείς να έμβη μέσα εις την Κωνσταντινούπολιν. Όταν δε εβασίλευσε Θεόφιλος ο υιός του εν έτει ωκθ’ [829], ηθέλησε να καθίση ο Άγιος ούτος κοντά εις άλλους Πατέρας εν μια Εκκλησία.
Όθεν πιασθείς από τον τότε Πατριάρχην Ιωάννην έβδομον, τον συναιρεσιώτην του Θεοφίλου, τον οποίον και Ιαννήν οι τότε ωνόμαζον, από τούτον, λέγω, πιασθείς ο Άγιος, και πολλά κακά παρ’ αυτού δοκιμάσας, τελευταίον εξωρίσθη εις την νήσον Αφουσίαν, ήτις είναι υποκειμένη εις τον Προικονήσου, και ευρίσκεται κοντά εις την Άλωνα, το τουρκιστί λεγόμενον Πασά λιμάνι, και περάσας εκεί χρόνους δύω ήμισυ, είδε μίαν οπτασίαν. Όθεν προειπών εις τους ευρισκομένους μαζί του, ότι έχει να τελευτήση, μετά τρεις ημέρας απήλθε προς Κύριον.
(2) Λάμπη ίσως είναι η Λαμπιδία η εν τη Πελοποννήσω ευρισκομένη.
(3) Ίσως σφάλμα εστίν εδώ, και αντί Ιωάννου, πρέπει να γράφεται Θεόδοτος ο Μελισσηνός ο και Κασσιτεράς ονομαζόμενος. Τούτον γαρ αντί του Αγίου Νικηφόρου ανεβίβασεν εις τον πατριαρχικόν θρόνον Λέων ο Αρμένιος, ως ομόφρονά του. Και όρα εις τον γ’ τομ. του Μελετίου, σελ. 259.
*
Ο Άγιος Μάρτυς Ποπλίων μαχαίρα τελειούται.
Σφαγείς Ποπλίων αίμα σον Χριστώ χέεις,
Ος ηγοράσθης αίματι Χριστού πάλαι.
*
Ο Άγιος Ευλόγιος ο ξενοδόχος εν ειρήνη τελειούται.
Τον Ευλόγιον τον ξενιστήν των ξένων,
Θεού ξενιστής Αβραάμ ξενιζέτω (4).
(4) Ούτος φαίνεται ότι είναι Ευλόγιος ο Λατόμος, ου ο Βίος ευρίσκεται εις το Εκλόγιον, κακείνος γαρ ξενοδόχος ήτον.
*
Ο Άγιος Μάρτυς Λολλίων ο νέος κατά γης συρόμενος τελειούται.
Κονίεται το σώμα Μάρτυς Λολλίων,
Κόνει φύρεσθαι την απ’ αυτής δους κόνιν (5).
(5) Ήτοι κονίεται κατά το σώμα ο Μάρτυς Λολλίων, όστις έδωκε να φύρεται εις τον κονιορτόν της γης, την κόνιν, ήτοι το σώμα του, το από της κόνεως της γης πλασμένον. Σημείωσαι, ότι περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Μηναίοις το Συναξάριον των Αποστόλων Αριστάρχου, Μάρκου, και Ζήνωνος. Τούτο γαρ προεγράφη κατά την εικοστήν εβδόμην του Σεπτεμβρίου.
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
27 Απριλίου Των Αγίων Συμεών συγγενούς του Κυρίου, Ιωάννου Ηγουμένου Μονής των Καθαρών, Ποπλίωνος, Ευλογίου, Λολλίωνος
