Top 5 ποιήματα για το σχολείο
Γιώτα Αργυροπούλου, «Στο Δημοτικό»
Τα μήλα ήταν μέλι.
Ο Μίμης και η Άννα αδέρφια αγαπημένα.
Δεν κάπνιζε το τζάκι τους, δε μάλωναν,
δεν τα ’παιρνε ο πατέρας στο χωράφι.
Όλα κυλούσαν ήρεμα στο αναγνωστικό.
Άστραφτε νιάτα κι ομορφιά η βασίλισσα στο κάδρο
και το πουλί περιπλεγμένο μες στις δάφνες.
Σε φέτες απορίας γευόμουνα τον κόσμο.
Δεν άλλαξε η γεύση του, συνήθισα μονάχα.
(Από τη συλλογή «Νερά απαρηγόρητα», εκδ. Πλανόδιον, 2004) Στην επόμενη σελίδα: Αλέξης Σταμάτης, «Σχολική παράσταση»
Αλέξης Σταμάτης, «Σχολική παράσταση»
Η παράσταση εγκαινιάστηκε από το σχολικό πίνακα
μέσα από γεωμετρικούς τόπους
και ανεστραμμένα είδωλα
σε τάξεις κόκκινες φλέβες που σπαρταρούσαν
των συμμαθητών την κοινοτυπία εκδικούμενες
του μικροπρεπούς εκείνου κοινού του
κατ’ ανάγκην εισπνεόμενου του κοινού
εκείνου που δηλητήριο μαζί και ανάγκη είναι.
(Από τη συλλογή «Απλή μέθοδος των τριών», εκδ. Καστανιώτη, 1995) Στην επόμενη σελίδα: Τάσος Καπερνάρος, «Νέος μαθητής με ρολογάκι»
Τάσος Καπερνάρος, «Νέος μαθητής με ρολογάκι»
Κωστάκη, από δω κι εμπρός
τα ρολογάκια θα ρυθμίζουν τη ζωή σου.
Κομμένη η αναρχία των σοκολατούχων και των παραμυθιών.
Από εδώ κι εμπρός χιλιάδες ρολογάκια
σιωπηλά κι απάνθρωπα
χιλιάδες ρολογάκια που ηχούν δαιμονισμένα.
(Από τη συλλογή «Ακελδαμά», εκδ. Ηριδανός, 1987) Στην επόμενη σελίδα: Γλυκερία Μπασδέκη, «Τρίτη Δημοτικού»
Γλυκερία Μπασδέκη, «Τρίτη Δημοτικού»
είμαι εννιά
πάω Τρίτη
δεν πέθανε η μάνα μου,
στο σπίτι μένουν ζωντανοί (ακόμα)
έχω τετράδια, κόλλες γλασέ,
μ’ αρέσει ο Δημήτρης απ’ την Πέμπτη
δε θα γεράσω σύντομα –
θα πάρει χρόνια θα βγάλω λύκειο,
σχολές
χριστούγεννα
θα βγάλω γλώσσα, ρούχα επετείους
μα τώρα είμαι εννιά–
δε φτάσαμε στα κλάσματα (ακόμα)
(Από τη συλλογή «Σύρε καλέ την άλυσον», εκδ. Ενδυμίων, 2012) Στην επόμενη σελίδα: Στάθης Κουτσούνης, «Το είδωλο»
Καλή σχολική χρόνια εύχομαι με δύναμη σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς. Καλή πρόοδο και καλή επιτυχία σε όλους τους μαθητές!».
Στάθης Κουτσούνης, «Το είδωλο»
Μάθημα ανθρωπολογίας ο δάσκαλος με στέλνει να φέρω τον σκελετό
φοβάμαι κατεβαίνω στο υπόγειο
βλέπω τα όργανα φοβάμαι επιστρέφω στην τάξη
σκελετός ο δάσκαλος αγγίζει με τον χάρακα τα οστά μου
φοβάμαι τα παιδιά λένε αστεία
ξεκαρδίζονται είμαι άσαρκος κοκαλωμένος
δίπλα στην έδρα φοβάμαι
οι συμμαθητές μου ακόμα γελάνε
αδυνατώντας οι νήπιοι να διακρίνουν
στο κάτοπτρο του χρόνου το είδωλό τους
(Από τη συλλογή «Στιγμιότυπα του σώματος», εκδ. Μεταίχμιο, 2014)
