Των Αγίων Ευλαμπίου και Ευλαμπίας των Μαρτύρων, Θεοφίλου του Ομολογητού, Βασιανού
Τῷ αὐτῷ μηνὶ Ι΄, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Εὐλαμπίου καὶ Εὐλαμπίας τῶν αὐταδέλφων.
Καὶ προφθάσασα τὴν τομὴν Εὐλαμπία,
Εὐλαμπίῳ τμηθέντι κοινωνεῖ στέφους.Των Αγίων Ευλαμπίου και Ευλαμπίας των Μαρτύρων, Θεοφίλου του Ομολογητού, Βασιανού
Τμήθησαν δεκάτῃ Εὐλάμπιος ἡ δὲ ἀδελφή.
Οὗτοι οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει σϞς΄ [296], ἡγεμονεύοντος ἐν Νικομηδείᾳ Μαξίμου. Κατεκρύπτοντο δὲ οὗτοι εἰς τὸ βουνὸν μὲ ἄλλους πολλοὺς Χριστιανοὺς διὰ τὸν φόβον τοῦ διωγμοῦ.
Μίαν φορὰν δὲ ἐστάλθη ὁ Ἅγιος Εὐλάμπιος εἰς τὴν πόλιν τῆς Νικομηδείας, διὰ νὰ ἀγοράσῃ ψωμία. Καὶ βλέπωντας τὰ βασιλικὰ γράμματα ὁποῦ ἔστειλεν ὁ Μαξιμιανὸς ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, βαλμένα εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως, ἐδιάβασεν αὐτά. Καὶ εὐθὺς ἐπιάσθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρας. Παρασταθεὶς δὲ εἰς τὸν βασιλέα, καὶ ἐρωτηθεὶς περὶ τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως, ὡμολόγησε φανερὰ ὅτι εἶναι Χριστιανός.
Ἔπειτα ἐμβαίνει μέσα εἰς τὸν ναὸν τῶν εἰδώλων τάχα διὰ νὰ θυσιάσῃ. Ὅθεν ἐπρόσταξε τὸ εἴδωλον τοῦ Ἄρεως διὰ νὰ πέσῃ κάτω. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἔπεσε καὶ συνετρίβη. Εἰς καιρὸν δὲ ὁποῦ ὁ Ἅγιος ἐτιμωρεῖτο ἄσπλαγχνα, βλέπουσα αὐτὸν ἡ ἀδελφή του Εὐλαμπία, εὐγῆκεν εἰς τὸ μέσον, καὶ παρεκάλει τὸν ἀδελφόν της νὰ παρακαλέσῃ τὸν Θεόν, διὰ νὰ ἀξιώσῃ καὶ αὐτὴν νὰ συμμαρτυρήσῃ μαζί του.
Των Αγίων Ευλαμπίου και Ευλαμπίας των Μαρτύρων, Θεοφίλου του Ομολογητού, Βασιανού
Ὃ καὶ ἐποίησεν ὁ Ἅγιος. Ὅθεν ἐβάλθησαν καὶ οἱ δύω ὁμοῦ μέσα εἰς ἕνα καζάνι, ὁποῦ ἔβραζε. Καὶ ἐπειδὴ ἐφυλάχθησαν ὑπὸ Θεοῦ, καὶ δὲν ἔπαθον κᾀμμίαν βλάβην, διὰ τοῦτο ἐκ τοῦ θαύματος τούτου παρεκινήθησαν καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν διακόσιοι Ἕλληνες. Οἵτινες ὅλοι ὁμοῦ καὶ ὁ Εὐλάμπιος καὶ ἡ Εὐλαμπία ἀπεκεφαλίσθησαν, καὶ ἔλαβον τοῦ μαρτυρίου τοὺς στεφάνους. (Τὸν Βίον αὐτῶν ὅρα εἰς τὸν Νέον Παράδεισον. Ἑλληνιστὶ δὲ συνέγραψεν αὐτὸν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἄρτι τῆς θεογνωσίας». Σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων, καὶ ἐν ἄλλαις.)
*
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων διακοσίων Μαρτύρων, τῶν συναναιρεθέντων τῷ Ἁγίῳ Εὐλαμπίῳ.
Ἀνδρῶν τετραπλῆν οἶδα πεντηκοντάδα,
Ξίφει τελειωθεῖσαν, ὢ θείου τέλους!
*
Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Βασιανὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Ὁ Βασιανὸς τὸν κάτω λιπὼν βίον,
Χαίρων πρὸς αὐτὴν τὴν ἄνω χωρεῖ βάσιν.
Οὗτος ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Βασιανὸς ἦτον ἀπὸ τὴν Ἀνατολήν, ἐκ τῆς χώρας τῶν Σύρων. Κατὰ δὲ τοὺς χρόνους τοῦ εὐσεβεστάτου βασιλέως Μαρκιανοῦ, ἐν ἔτει υν΄ [450], ἦλθεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Καὶ τόσον ἔλαμψεν ὁ ἀοίδιμος εἰς τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ θαύματα, ὥστε ὁποῦ ὁ βασιλεὺς Μαρκιανὸς ἔκτισε Ναὸν εἰς τὸ ὄνομά του (1). Ὁ ὁποῖος Ναὸς εὑρίσκεται καὶ ἕως τὴν σήμερον.
Ὁ δὲ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν του αὔξησε καὶ ἐπληθύνθη ἕως εἰς τοὺς τριακοσίους. Τούτου τοῦ Ὁσίου ἐστάθη μαθήτρια καὶ ἡ Ἁγία Ματρῶνα (2). Τοιουτοτρόπως λοιπὸν ὁ Ὅσιος ζήσας, πολλοὺς σεσωσμένους ἐπρόσφερεν εἰς τὸν Χριστόν. Καὶ διαφόρους ἀσθενείας ἰάτρευσε. Καὶ θαύματα ἀμέτρητα ἐποίησε. Φθάσας δὲ εἰς γῆρας βαθύτατον, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε, καὶ ἐτάφη εἰς τὸν προρρηθέντα Ναόν του.
(1) Τοῦτο ἠδυνάμην οὕτω νὰ νοήσω. Ἤτοι ὅτι ἔκτισεν ὁ βασιλεὺς Ναὸν εἰς τὸ ὄνομά του, οὐχὶ ἔτι ζῶντος, ἀλλὰ μετὰ τὸν ἐκείνου θάνατον. Ἐπειδὴ κατὰ τὸν Σειρὰχ «Πρὸ τελευτῆς μὴ μακάριζε μηδένα» (Σειρ. ια΄, 28). Πείθει δέ με νὰ νοῶ, ὅτι καὶ ζῶντος αὐτοῦ, ἔκτισε τὸν Ναὸν ὁ βασιλεύς, ὁ Κύρου Θεοδώρητος. Οὗτος γὰρ εἰς τὸν Βίον τοῦ Ὁσίου Μαρκιανοῦ, τοῦ κατὰ τὴν δευτέραν τοῦ Νοεμβρίου ἑορταζομένου, λέγει, ὅτι καὶ ζῶντος ἐκείνου, πολλοὶ πολλαχοῦ, οἴκους εὐκτηρίους ἐδείμαντο. Καὶ ὅρα εἰς τὸ Συναξάριον ἐκείνου.
(2) Αὕτη ἑορτάζεται κατὰ τὴν ἐνάτην τοῦ Νοεμβρίου.
*
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοφίλου τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Τὴν κλῆσιν ἔργοις Θεόφιλος δεικνύων,
Θεανδρικῆς ἤθλησεν εἰκόνος χάριν.
Οὗτος ὁ μακάριος Πατὴρ ἡμῶν Θεόφιλος ἐγεννήθη ἕως τρία στάδια κοντὰ εἰς τὴν Τιβεριούπολιν, ἡ ὁποία τὴν σήμερον ὀνομάζεται βουλγαριστὶ Στρούμιτζα, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους. Καὶ ὅταν ἔγινε χρόνων τριῶν, ἐβαπτίσθη. Πέρνοντες δὲ αὐτὸν οἱ γονεῖς του, ἐπῆγαν εἰς τὸ βουνὸν τὸ καλούμενον Σελέντιον. Καὶ εὑρόντες ἐκεῖ τὸν Ἅγιον Πατέρα ἡμῶν Στέφανον, ἔλαβον τὴν εὐλογίαν ἐκείνου, καὶ πάλιν ἐγύρισαν εἰς τὸν οἶκόν τους.
Ἀπὸ τότε λοιπὸν ἐσχόλαζεν ὁ ἱερὸς οὗτος παῖς εἰς τὰ ἱερὰ γράμματα. Φθάσας δὲ εἰς τὸν δέκατον τρίτον χρόνον τῆς ἡλικίας του, ἀνέβηκεν εἰς τὸν προρρηθέντα Ὅσιον Στέφανον. Ὅστις βλέπωντας τὸν νέον, διὰ ποίαν αἰτίαν, ὦ τέκνον, τοῦ εἶπεν, ἦλθες εἰς ἡμᾶς; Ὁ νέος ἀπεκρίθη. Ἐκάλεσάς με ὦ τίμιε Πάτερ. Καὶ διὰ τοῦτο ἄφησα τοὺς γονεῖς μου καὶ ἦλθον. Καὶ πότε σὲ ἐκάλεσα; τοῦ εἶπεν ὁ Ὅσιος.
Καὶ τί σοι εἶπον; Ὁ νέος ἀπεκρίθη. Εἰς καιρὸν ὁποῦ ἐγὼ ἐπεριτριγύριζα εἰς τὸ χωραφάκι τοῦ πατρός μου, ἤκουσα ὁποῦ μοὶ ἔλεγες. Τέκνον Θεόφιλε, ἐμάκρυνας ἀπὸ τὸν Κύριον, ὁποῦ λέγει «Ἆρον τὸν σταυρόν σου καὶ ἀκολούθει μοι». Τρωθεὶς λοιπὸν εἰς τὴν καρδίαν ἀπὸ τοῦτον τὸν λόγον σου, ἠκολούθουν σοι ὦ Πάτερ, ἕως εἰς τὴν πόρταν τοῦ κελλίου σου. Καὶ εὐθύς, τὴν μὲν πόρταν εἶδον κεκλεισμένην.
Σὺ δέ, ἔγινες ἄφαντος ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς μου, καὶ ἐγὼ εὑρέθηκα μόνος. Καὶ λοιπὸν φαίνεταί μοι, ὦ Πάτερ ἅγιε, ὅτι ἀπὸ τὴν ὁμοιότητα ὁποῦ ἔχει ἡ τωρινὴ λαλιά σου, μὲ ἐκείνην ὁποῦ τότε ἤκουσα, σὺ ὁ ἴδιος εἶσαι ὁποῦ μὲ ἐκάλεσας, καὶ ὄχι ἄλλος. Ὅθεν σὲ παρακαλῶ, μή με ἀποστραφῇς τὸν δοῦλόν σου, ὅστις ζητῶ τὴν σωτηρίαν μου.
Τότε ὁ Ὅσιος εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ, ἐδέχθη τὸν νέον, καὶ ἐδίδασκεν αὐτὸν τὴν ἄσκησιν καὶ τάξιν τῆς μοναδικῆς πολιτείας τρεῖς χρόνους. Ἀφ’ οὗ δὲ οἱ τρεῖς χρόνοι ἐπέρασαν, ἐκάλεσεν ὁ Ὅσιος τὸν Ἡγούμενον τῆς ἐκεῖ Λαύρας, καὶ παρέδωκεν εἰς αὐτὸν τὸν νέον.
Ὁ δὲ Ἡγούμενος πέρνωντας τὸν νέον, ἐκούρευσεν αὐτὸν καλόγηρον. Οἱ δὲ γονεῖς τοῦ Θεοφίλου δὲν ἀμελοῦσαν, ἀλλὰ ἐρεύνουν εἰς διάφορα μέρη, διὰ νὰ εὕρουν τὸν κρυπτόμενον υἱόν τους. Μόλις δὲ καὶ μετὰ βίας ὕστερον ἀπὸ παρέλευσιν μερικῶν χρόνων, μαθόντες ὅτι εὑρίσκεται εἰς τὸ ἐν Σελεντίῳ Μοναστήριον, ἐπῆγαν εἰς αὐτὸ καὶ παρεκάλουν ὁλοψύχως τὸν Ἡγούμενον, διὰ νὰ ἀφήσῃ τὸν υἱόν τους νὰ φανερωθῇ εἰς αὐτούς.
Ὁ δὲ Ἡγούμενος δὲν ἐσυγκατάνευεν εἰς τὴν παρακάλεσίν τους. Ἐπειδὴ δὲ ἔβλεπε τὴν λύπην ὁποῦ εἶχαν, καὶ τὴν ὑπερβολικὴν καὶ ἀνυπόφορον θλίψιν τους, ἠναγκάσθη καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ, καὶ ἔδειξεν εἰς αὐτοὺς τὸν Θεόφιλον. Τὸν ὁποῖον εὐθὺς ὁποῦ εἶδον οἱ γονεῖς του, ἄρχισαν νὰ θρηνοῦν ἐνταυτῷ καὶ νὰ χαίρουν ἐναγκαλιζόμενοι αὐτὸν καὶ κατασπαζόμενοι. Καὶ τί λόγια δὲν ἔλεγον; ἢ τί κινήματα δὲν ἔπραττον, ὅσα ἦτον ἀρκετὰ νὰ κινήσουν εἰς δάκρυα καὶ αὐτὰ σχεδὸν τὰ ἄψυχα καὶ ἀναίσθητα;
Ἀφ’ οὗ δὲ ἐσυγχάρηκαν τὸν υἱόν τους εἰς μερικὰς ἡμέρας, καὶ ἐγνώρισαν ἀκριβῶς τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁποῦ ἐκατοίκει εἰς αὐτόν, τότε ἄρχισαν νὰ βεβαιόνουν τὸν Ἡγούμενον μὲ ὅρκους, ὅτι γυρίζοντες εἰς τὸν οἶκόν τους, ἔχουν ἐξάπαντος νὰ πάρουν μαζί των καὶ τὸν Θεόφιλον. Ἔλεγον δὲ καὶ ταῦτα. Ἡμεῖς, τίμιε Πάτερ, παλαιὰ ἐποθοῦμεν νὰ κτίσωμεν Μοναστήριον μὲ ἐδικά μας ἔξοδα.
Καὶ λοιπὸν τώρα εἶναι ὁ ἐπιτήδειος καιρὸς διὰ νὰ κτίσωμεν τοῦτο, καὶ νὰ βάλωμεν εἰς αὐτὸ τὸν υἱόν μας, ἵνα σχολάζῃ καὶ λατρεύῃ τῷ Θεῷ. Ἀλλ’ ὁ Ἡγούμενος εἰς τὴν ἀρχὴν μέν, δὲν ἤθελε νὰ τὸν ἀφήσῃ. Ὕστερον δέ, ἐφανέρωσε τοῦτο καὶ εἰς τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Μοναστηρίου. Οἵτινες ἔκριναν εὔλογον, νὰ παρακαλέσουν τὸν Θεὸν μὲ τριήμερον νηστείαν, καὶ μὲ ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν.
Καὶ ἔτζι ἄνωθεν νὰ δοθῇ ἡ λύσις τῆς τοιαύτης ὑποθέσεως. Γενομένης λοιπὸν τῆς νηστείας καὶ ἀγρυπνίας, ὡς πολλὰ εἶναι καὶ θαυμάσια τὰ ἔργα σου Κύριε! ἰδοὺ γίνεται ἄνωθεν φωνὴ ἔναρθρος ἐν τῷ Ναῷ, προστάζουσα νὰ ἀφήσουν τὸν ζητούμενον Θεόφιλον νὰ ὑπάγῃ μὲ τοὺς γονεῖς του. Ὅθεν πέρνοντες οἱ γονεῖς τὸν ποθούμενον υἱόν, ὁμοῦ καὶ ἄλλους ἀδελφοὺς τοῦ Μοναστηρίου, ἐγύρισαν χαίροντες εἰς τὸν οἶκόν τους.
Εἰς ὀλίγον δὲ καιρὸν ἐκτίσθη ἀπὸ αὐτοὺς τὸ Μοναστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκετο ὁ Ἅγιος χρόνους ἀρκετοὺς ἀσκητικῶς πολιτευόμενος. Ἐπειδὴ δὲ ὁ κοινὸς ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐχθρὸς Διάβολος, ποτὲ δὲν ἡσυχάζει, διὰ τοῦτο ἐμβῆκε μέσα εἰς τὸ δυσώνυμον θηρίον, ἤγουν εἰς τὸν Ἴσαυρον Λέοντα, καὶ κατὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων πόλεμον καὶ μάχην ἐκίνησεν, ἐν ἔτει ψις΄ [716].
Ὅθεν αὐτὸς ἀκούσας περὶ τοῦ Ὁσίου Θεοφίλου, ἐπρόσταξε νὰ τὸν παραστήσουν ἔμπροσθέν του. Παρασταθεὶς δὲ ὁ Ὅσιος καὶ ὁμολογήσας, ὅτι πρέπει νὰ προσκυνοῦνται αἱ ἅγιαι εἰκόνες, διὰ τοῦτο κατὰ προσταγὴν τοῦ τυράννου, ἐδάρθη μὲ βούνευρα. Ἔπειτα ἐδέθη ὀπίσω τὰς χεῖρας καὶ μὲ βίαν ἀναγκάζεται νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Νίκαιαν ὁμοῦ μὲ τὸν Ὅσιον Λογγῖνον τὸν Στυλίτην.
Φθάσαντες δὲ οἱ Ἅγιοι εἰς τὴν Νίκαιαν, παρεστάθησαν εἰς τὸ κριτήριον. Ὁ δὲ κριτὴς προστάζει, ὅτι ὁ μὲν μακάριος Λογγῖνος νὰ ἁπλωθῇ ἀνάσκελα εἰς τὴν γῆν, καὶ ἐπάνω εἰς τὴν κεφαλήν του νὰ βάλουν τὰς ἱερὰς εἰκόνας ὁποῦ εἶχε κοντά του, καὶ νὰ τὰς κατακαύσουν. Ὁ δὲ θαυμαστὸς Θεόφιλος, τοῦ ὁποίου τὴν παρρησίαν καὶ τὸν ἔλεγχον δὲν ἐδυνήθη νὰ ὑποφέρῃ ὁ δυσσεβής, ἐτεντώθη σταυροειδῶς ἐπάνω εἰς δύω στύλους, καὶ ἐκαταξεσχίσθη εἰς τὰ ἔμπροσθεν καὶ ὄπισθεν μέλη τοῦ σώματος μὲ ξηρὰ βούνευρα.
Ὅταν δὲ εἶδε, πῶς ἔτρεχε τὸ αἷμα ὡσὰν βρύσις ἀπὸ τὸ σῶμά του, καὶ ἡ γῆ ἐκοκκίνισε, τότε ἐσηκώθη ἀπὸ τὸν θρόνον του, καὶ μόνος του ὁ ἀλιτήριος ἔδερνε τὸν Ἅγιον ὥραν πολλὴν εἰς τὸ πρόσωπον.
Ἀφ’ οὗ δὲ ἔπαυσεν ἀπὸ τὸ νὰ δέρνῃ αὐτόν, προστάζει νὰ τὸν ὑποδέσουν μὲ ὑποδήματα σιδηρᾶ ἀναμμένα, καὶ νὰ τὸν ἀναγκάζουν νὰ τρέχῃ ἔμπροσθέν του. Τότε ὁ ἄρχων ὁ καλούμενος Ὑπατικός, ἐντραπεὶς τὴν ἀρετὴν τοῦ Ἁγίου, ἆράγε, Θεόφιλε, τοῦ λέγει, ἐσὺ μόνος καὶ οἱ σύντροφοί σου εἶσθε μωροὶ καὶ ἀνόητοι, καὶ ἔχετε τόσον ζῆλον εἰς τὸ νὰ προσκυνῆτε τὰς εἰκόνας, ἢ ὁ βασιλεὺς εἶναι μωρὸς καὶ ὅλοι ἡμεῖς ὁποῦ ἐξουσιάζομεν;
Ὁ Ἅγιος εἶπεν. Ἐὰν θέλῃς, ἂς γυμνάσωμεν ἐκ τῶν Ἁγίων Γραφῶν τὸ περὶ εἰκόνων ζήτημα καὶ ἂς διαλεχθῶμεν περὶ αὐτοῦ. Ἠξεύρω γὰρ ὅτι ἀκριβῶς γινώσκεις τὰς Γραφάς. Καὶ ἐὰν ἐσὺ μὲ εὐλόγους ἀπολογίας μὲ πείσῃς, ἐγὼ ἀποβάλλω τὴν προσκύνησιν τῶν εἰκόνων. Εἰδὲ ἐσὺ πεισθῇς ἀπὸ τὰ ἐδικά μου λόγια, ὅτι εἶναι εὔλογος ἡ τῶν εἰκόνων προσκύνησις, ἆράγε θέλεις τὰς προσκυνήσεις; Ὁ ἄρχων εἶπεν, ἀναμφιβόλως θέλω τὰς προσκυνήσω.
Τότε ὁ Ἅγιος χαροποιηθείς, ἄρχισε νὰ διαλέγεται περὶ τιμῆς καὶ σχέσεως τῶν σεβασμίων εἰκόνων. Ὁ δὲ ἄρχων πεισθεὶς εἰς τὰ λόγιά του, εἶπε πρὸς τὸν Ὅσιον. Ἐγὼ μέν, ὦ τίμιε γέρων, θέλω σπουδάσω νὰ πείσω τὸν βασιλέα, διὰ νὰ συμφωνήσῃ εἰς τὸ φρόνημα τοῦτο, καὶ νὰ προσκυνῇ τὰς ἁγίας εἰκόνας, ἀνίσως καὶ δυνηθῶ. Ἐσὺ δέ, ἔχε ἀπὸ λόγου μου τὴν ἄδειαν καὶ ἐλευθερίαν, καὶ γύρισαι εἰς τὸ κελλίον σου.
Ὁ δὲ Ἅγιος ἔγινε περίλυπος, διατὶ δὲν ἐτελείωσε τὸν δρόμον τοῦ μαρτυρίου. Πλὴν πάλιν ἔχωντας τὰς διὰ τὸν Χριστὸν πληγὰς εἰς τὸ σῶμά του, ἔχαιρε. Γυρίσας δὲ εἰς τὸ Μοναστήριον, μεγάλην χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν ἐπροξένησεν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ φίλους καὶ συγγενεῖς, καὶ εἰς ὅλους τοὺς πλησιοχώρους. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐπέρασεν ὀλίγος καιρός, ὕστερον ἀπὸ τὴν εἰς τὸ Μοναστήριον ἀθλητικήν του ἐπιστροφήν, ἐγνώρισεν ὁ ἀοίδιμος, ὅτι ἔχει νὰ μεταβῇ ἀπὸ τὰ γήϊνα ταῦτα εἰς τὰ Οὐράνια. Ὅθεν καλῶς διαθέσας τὰς τοῦ Μοναστηρίου ὑποθέσεις, καὶ κατηχήσας καὶ διδάξας καὶ ἀσπασάμενος ὅλους τοὺς ἀδελφούς, ἀπῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστόν.
Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
